Deve güreşlerinin tarihi 19. yüzyılın başlarına kadar uzanır. O tarihlerde İzmir yönüne giden kervanlar, eski adıyla Karapınar olan, şimdiki İncirliova’da konaklamaktaydı. Bu konaklama sırasında dorumlar (Deve
Yavrusu), kendi aralarında oynaşırlardı. Yine kervanda yük bulunmayan develerin birbiriyle güreştiklerini gören deve sahipleri, develerinin bu hareketlerine ilgi duymuşlar, zamanla bu durumu gelenek haline getirmişlerdir. Önceleri şahıslar arasında iddia yoluyla ufak çaplı yapılan deve güreşleri, daha sonraları genişleyerek, toplumsal bir eğlence haline gelmiştir.
Güreşlerin yapılacağı günden bir gün önceki gecede “Halı Gecesi” adıyla bir eğlence düzenlenir. Bu eğlencede yemekler yenir,içkiler içilir, dostluklar pekiştirilir, mahalli sanatçılar şenliklere katılır, eğlence sırasında açık artırma yapılarak halılar satılır. Ertesi gündavul zurna eşliğinde yapılan deve güreşlerinde develer, ayak, orta, başaltı ve baş kategorilerinde güreştirilir. Her deve kendi kategorisindeki deve ile (Tülü) güreşir, galip gelen develerin sahipleri, para ve halı ile ödüllendirilir.
Deve güreşlerinde, zamanı ayarlayan, Tülülerin en iyi şekilde güreşmesini sağlayan “Orta Hakem”; neticeleri belirleyen,organizasyonu devam ettiren “Masa Hakemi”; develeri ayırmak için 10’ar kişilik gruplar halinde 2 gruptan oluşan “Urgancı” denilen ayırıcılar; develerin birbirini ısırmaması için ağızlarını bağlayan “Ağız Bağcı” denilen 2 veya 3 kişi görev yapar.
Kendine göre sağ taraftan güreşen deveye “Sağcı”, sol taraftan güreşen deveye “Solcu” deve denir.Güreş esnasında, her iki devenin birbirinin ayaklarını kenetlemesine “Çengel”, güreşen develerin ayaklarının arasına alarak,göğsünü ile basmasına “Bağcı”, rakibinin ayaklarına ağzı ve dişleri ile vurmasına “Tekçi” denir. Deve güreşlerinin gerek içeriden,gerekse dışarıdan ziyaretçi ve turist gelmesi açısından, İncirliova’nın tanıtılmasında önemli rolü vardır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder